Rozdział 11

Z perspektywy Victorii

- Długo tu tak przy mnie siedzisz? - spytałam Harrego, który cały czas był przy mnie i trzymał mnie za rękę. Leżałam tutaj już drugi dzień i czułam się coraz lepiej. Żebra już nie bolały tak bardzo ale głowa nadal dawała się we znaki. To normalne, że po takim czymś nie wyzdrowieje w jeden dzień, ale miałam nadzieję, że już niedługo będę mogła wrócić do domu.
- Jestem tutaj cały czas. Od wczoraj. - powiedział Harry, uśmiechając się do mnie i patrząc mi w oczy.
- Dziękuję. - powiedziałam, całując jego dłoń. - Jedź do domu i odpocznij trochę. Prześpij się, zjedz coś, bo wyglądasz trochę kiepsko. - powiedziałam lekko się uśmiechając.
- O mnie się nie martw, dam sobie radę. - powiedział. - Victoria.. Wiem, że to w sumie nie czas na poruszenie tego tematu, ale co do tej imprezy, ja mam nadzieję, że t..
- Wiem, że to nie była twoja wina, przepraszam, że nie dałam szansy ci się wcześniej wytłumaczyć. - powiedziałam przerywając Harremu. Ten tylko zbliżył się do mnie i namiętnie pocałował w usta. - Harry, a jak dziewczyny?
- Teraz już lepiej. - powiedział lekko się uśmiechając. - Są dzisiaj w szkole, lada moment pewnie tutaj wpadną. O popatrz, już lecą. - kontynuował wskazując palcem na Ashley i Nicole, które właśnie wpadły do sali.
- O boże! Moja kochana Vic! Nareszcie! Jak się cieszę, że ty żyjesz, jak się ciesze, że cię widzę! Tak się bałam! -mówiła a raczej wnet krzyczała Nic, prawie mnie miażdząc.
- Hej złotko - powiedziała promiennie Ashley.
- Ałć.. - skrzywiłam się nieco, gdyż żebra właśnie się "odezwały". - Kochanie, tez się cieszę, ale nie miażdż mnie jeszcze bardziej. - powiedziałam cmokając ją w policzek.
- Przepraszam, zapomniałam. - mówiła, robiąc minę szczeniaczka. - Jak się czujesz? Lepiej trochę?
- Dzisiaj jest już lepiej niż wczoraj wieczorem, ale wiadomo, że to jeszcze nie to samo. Na razie się tylko wybudziłam, a do pełnej sprawności to jeszcze trochę, aaale nie jest źle. - powiedziałam, lekko się uśmiechając. - Jak w szkole? 
- Dobrze, ale wszyscy się o ciebie bardzo martwią. - powiedziała Ash.
- Uspokój ich wszystkich i ucałuj ode mnie. Mam nadzieję, że niedługo tam wrócę.
- Wiecie co dziewczyny, może ja Was tutaj zostawię same, wy sobie porozmawiajcie, a ja pójdę na jakąś kawę. - powiedział Harry, wstając i cmokając mnie w policzek.
- Viiic, jak on się o ciebie martwił. - mówiła podekscytowana Nicole. - Nawet nie wiesz, jak ja się cieszę, że w końcu jesteście razem! On cię kocha chyba jak nikt inny, nie widzi świata poza tobą..
- No, ale ty nie powinnaś narzekać, masz Nialla. - powiedziałam klepiąc ja po dłoni.
- Ale ja wcale nie mam zamiaru narzekać. Bardzo Go kocham i on mnie chyba też. - mówiąc to jej wyraz twarzy zrobił się trochę smutny.
- Mała, cos się stało? - spytałam, chwytając ją za rękę.
- W sumie to nic.. No dobra,stało się. Pokłóciłam się trochę z Niallem.. Poszło o jakąś tam pierdołę. Nienawidzę się z nim kłócić. - mówiła smutno.
- Spokojnie, w każdym związku tak jest. Związek bez kłótni, to jak nie związek! Zobaczysz, że zaraz się pogodzicie. Nie ma się czym przejmować. - mówiła pocieszająco Ashley. - Vic, może czegoś potrzebujesz? Jakieś owoce, picie, gazety? Jak chcesz to możemy się skoczyć i kupić ci co potrzeba. - kontynuowała.
- Dziękuję Wam bardzo, ale jak widzicie rodzice i Harry troszczą się o mnie aż za bardzo i mam wszystkiego pod dostatkiem. - powiedziałam, wskazując ręką na szafkę koło łóżka szpitalnego, która była cała zapełniona jedzeniem i napojami.  Bardzo się cieszyłam, że mam osoby, które są ze mną, martwią się o mnie i wspierają mnie. Jeszcze jakiś czas temu byłam zła ze względu na tą całą przeprowadzkę do Londynu, nie chciałam tutaj przyjechać. Cały czas bałam się, że będę całkiem sama, a teraz mam tylu przyjaciół, którzy mnie kochają, a ja ich i oczywiście wspaniałego chłopaka, o którym marzy milion dziewczyn na całym świecie, a on pokochał właśnie mnie. Na początku nasza znajomość nie zaczęła się dobrze, ale mimo to, przerodziła się w tak potężne uczucie. Gdyby kilka miesięcy temu ktoś mi powiedział o tym wszystkim, zapewne wyśmiała bym go i powiedziałabym, że to moje nierealne marzenia, a teraz to się dzieje na prawdę, to jest rzeczywistość, to właśnie moje życie. Ludzie nie doceniają zazwyczaj tego co mają, dopiero gdy w ich życiu stanie się coś takiego, że wstrząsa wszystkimi, wtedy zaczynają to dopiero doceniać. Tak było też w moim przypadku. Po tym całym wypadku, właśnie uświadomiłam sobie to wszystko. Myślę, że teraz mogę powiedzieć, że cieszę się z tego jak to wszystko się potoczyło, poczynając od przeprowadzki, a kończąc na moim wypadku. Teraz mogę dziękować Bogu, że dał mi szansę na dalsze życie.

Z perspektywy Harrego

- Harry! - idąc do automatu z napojami, usłyszałem za sobą jak ktoś mnie woła. Odwróciłem się, a moim oczom ukazał się Lou.
- Co się stało?  - spytałem.
- Nic się nie stało, przyjechałem odwiedzić Vic. - powiedział szczerząc się. - A ty gdzie się wybierasz?
- Idę po jakąś kawę, bo powoli padam. A poza tym, dziewczyny są u Vic, więc stwierdziłem, że zostawię je same, niech sobie pogadają. Wiesz jak to baby.. - powiedziałem, wrzucając monetę do automatu.
- Kiepsko wyglądasz. Idź się prześpij w końcu, bo odkąd Vic jest w szpitalu, w ogóle nie byłeś w domu. Odpocznij trochę, jak chcesz to ja posiedzę przy niej tyle ile będzie trzeba. Przy mnie nic jej się nie stanie, możesz być o to spokojny. - mówił Lou, po czym lekko klepnął mnie w ramię.
- Nie, jeszcze trochę tu będę. Do domu pojadę w nocy, kiedy będzie spała. Chcę być przy niej. - powiedziałem biorąc do ręki gorącą kawę, po czym usiadłem na krześle. Zmęczenie coraz bardziej dawało się we znaki. Miałem nadzieję, że ta kawa pomoże mi choć trochę. Posiedzieliśmy chwilę z Lou, a ja w tym czasie wypiłem mój gorący napój. Po chwili ruszyliśmy do sali, w której leżała Vic.
- Już idziecie? - spytałem Ashley i Nicole, które właśnie wychodziły.
- Tak, idziemy. Nie będziemy jej długo męczyć, bo jeszcze jest trochę słaba. Opiekuj się nią Harry. - powiedziała Ashley i razem z Nic na pożegnanie cmoknęły mnie i Lou w policzek i odeszły.
- Hej piękna! - powiedział radośnie i głośno Lou, otwierając drzwi. Dobrze, że Vic leżała sama, bo Louis ta się wydarł, że gdyby byli tutaj jacyś inni pacjenci to chyba by go od razu stąd wywalili.
- Piękna.. - zaśmiała się lekko Vic, i lekko skrzywiła się. Pewnie znowu poczuła swoje żebra, które nadal ją niestety bolały. - Czy ty mnie widzisz? Wyglądam teraz jak strach na wróble.. - mówiła.
- Kochanie, dla mnie jesteś zawsze piękna. - powiedziałem siadając na krześle i dałem jej soczystego buziaka.
- Tak, Harry właśnie wyjął mi to z ust. - powiedział Lou, uśmiechając się szeroko. Posiedzieliśmy całe po południe, aż do wieczora, co chwilę się się śmiejąc z Louisa, która cały czas świrował, zresztą jak zawsze. Około 20 zebrał się do domu, a ja nadal siedziałem razem z Vic.
- Skarbie, ale miałaś dzisiaj dzień, pewnie dali ci trochę w kość, co? A zwłaszcza ten debil.. - powiedziałem uśmiechając się do mojej dziewczyny.
- Oj, ja się cieszę, że mnie odwiedzili. - odpowiedziała Vic, uśmiechając się lekko.
- Kochanie, może chcesz iść spać, bo pewnie jesteś zmęczona? - spytałem, głaskając ją po dłoni.
- Harry.. - zaczęła Vic, niepewnym głosem. - Jak to wszystko się stało?
- Ale co? - spytałem, chociaż wiedziałem o co chodzi. Victorii chodziło o ten cały wypadek. Na całe wspomnienie tego widoku, przechodziły mnie dreszcze.
- No ten cały wypadek. - powiedziała.
- Ech.. - westchnąłem cicho. - Nie chcę tego wspominać, bo i tak cały czas mam ten okropny obraz przed oczami. Ale skoro chcesz wiedzieć.. Czekałaś na mnie przed twoim domem, już byłeś blisko ciebie i nagle jechało bardzo rozpędzone auto, które wpadło w poślizg, jechało prosto na ciebie. Kierowca zaczął hamować, ale niestety było za późno.. - po raz kolejny moje ciało przeszył nieprzyjemny dreszcz.
- Wiadomo kto mnie potrącił? - spytała mnie Vic, która uważnie przypatrywała mi się.
- Nie, jeszcze nie. Ale jak się dowiem.. - w tym momencie zamknąłem oczy i mocno zacisnąłem rękę w pięść. Victoria chwyciła mnie za drugą dłoń i zaczęła ją gładzić swoimi delikatnymi opuszkami palców.
- Spokojnie kochanie.. - mówiła spokojnie. Znowu gotowała się we mnie złość na myśl o tej osobie, przez którą Vic leży teraz tutaj. Siedziałem, a głowę miałem położoną na jej dłoni. Wpatrywałem się w nią jak w obrazek, cały czas cieszyłem się jej widokiem.
- Harry..- zaczęła Victoria, mocno chwytając mnie za dłoń. Nie wiedziałem, skąd ona miała teraz tyle siły, była jeszcze taka słaba. - Posłuchaj mnie. Gdyby mi się tutaj coś stało, gdyby były jakieś komplikacje.. - kontynuowała.
- O czym ty mówisz Vic? - przerwałem jej szybko.
- Cii.. - uciszyła mnie.- jej głos robi się coraz słabszy i zaczęła ciężko oddychać. - Posłuchaj mnie. Nie ważne co się będzie działo ze mną, ja chcę żebyś ty był szczęśliwy, nawet gdy mnie tutaj zabraknie.. - nadal ściskała mnie bardzo mocno. - Pamiętaj, że ja zawsze będę cie kochać, całą sobą i będę na ciebie patrzeć z góry. Kocham Cię.. - te dwa ostatnie słowa wypowiedziała bardzo cicho, a jej uścisk w jednej chwili rozluźnił się. Nie ruszała się, jej oczy zamknęły się.  W moich oczach pojawiły się łzy. Na ekranie aparatury, do której była podłączona Victoria wskazał jedną prostą, długą linię, i ciągnął się długi, jednakowy sygnał.
- Vic.. Vic! Lekarza! - zacząłem krzyczeć. Do sali w sekundzie wbiegli lekarze razem z pielęgniarkami. Ja stałem za szybą i nie wierzyłem w to co się w tej chwili działo. Moje oczy były wypełnione łzami, które zaraz zalały moje policzki.

----------------------------------------------------------------------------------

Hej Kochani :* Jak wiecie, zaczął się już nowy rok szkolny, poszłam już do liceum. Wiadomo, że teraz będę miała coraz więcej nauki, więc rozdziały niestety będą się pojawiać chyba tylko w weekendy :( Mam nadzieję, że to rozumiecie i mimo to, zostaniecie tutaj ze mną.. :) 
Co do rozdziału, wiem, że nie jest najlepszy, ale byłam już zmęczona, a chciałam Wam coś dodać. A do tej pory dziękuję za tyle komentarzy, za tyle wyświetleń i obserwatorów. Na prawdę jeszcze raz DZIĘKUJĘ ♥ 

Mój twitter: https://twitter.com/unrealdreamm

xoxo